...ή αλλιώς «δίκαιη κούπα» που κατασκεύασε ο Σάμιος φιλόσοφος, μαθηματικός, γεωμέτρης και θεωρητικός της μουσικής είχε ως στόχο την υπόδειξη και την τήρηση του μέτρου, «μέτρον άριστον», καθώς και την αξία του "μηδεν άγαν", τίποτα το περιττό!

Η «δίκαιη κούπα», η οποία χρονολογείται περίπου από τον 6ο αιώνα π.Χ., είναι ένα αριστούργημα της υδραυλικής τεχνολογίας των αρχαίων Ελλήνων, αλλά και ένα μέσο διδαχής. Πέρα από τον περιορισμό της κατανάλωσης κρασιού μέσα από ένα «έξυπνο ποτήρι», ο Πυθαγόρας ήθελε να διδάξει στους μαθητές του την εγκράτεια και την τήρηση του μέτρου. Οταν ξεπερνιέται το μέτρο επιτελείται «ύβρις», η οποία έχει ως αποτέλεσμα την τιμωρία, «νέμεσις - τίσις», και δεν χάνονται μόνον όσα έχουν ξεπεράσει το όριο, αλλά και όλα τα προηγούμενα που είχαν αποκτηθεί. Ολοι οι άνθρωποι οφείλουν να απολαμβάνουν με μέτρο όσα τους παρέχονται δίχως να επιζητούν εναγωνίως περισσότερα.

Πώς λειτουργεί: Στο εσωτερικό της υπάρχει χαραγμένη μία γραμμή, η οποία οριοθετεί την ποσότητα του κρασιού. Αν ο χρήστης δεν υπερβεί τη γραμμή, τότε μπορεί να απολαύσει το «ποτό» του. Ωστόσο, αρκεί μία παραπάνω σταγόνα για να ξεπεράσει τα όρια της γραμμής και τότε η κούπα να αδειάσει, χύνοντας όλο το κρασί από τη βάση της.

Ο μηχανισμός της: Στο κέντρο της κούπας βρίσκεται μια στήλη τοποθετημένη ακριβώς πάνω από έναν σωλήνα, ο οποίος οδηγεί στο κάτω μέρος της. Εκεί βρίσκεται η κρυφή οπή. Ενώ γεμίζουμε την κούπα, η στάθμη του κρασιού ανεβαίνει και στο εσωτερικό της κεντρικής στήλης, ακολουθώντας το νόμο του Pascal για τα συγκοινωνούντα δοχεία. Όσο η στάθμη του κρασιού δεν ξεπερνά τη γραμμή που είναι χαραγμένη στο εσωτερικό της κούπας, «δεν τρέχει τίποτα». Εάν όμως την ξεπεράσει, ταυτόχρονα φτάνει και στην κορυφή της εσωτερικής στήλης, έτσι μέσω του σωλήνα το παραπανίσιο κρασί χύνεται κάτω από την κούπα. Τότε η υδροστατική πίεση δημιουργεί ένα σιφόνι στον εσωτερικό σωλήνα, το οποίο αδειάζει όλο το περιεχόμενο της κούπας από την οπή που υπάρχει.

Επιστρέφοντας στην πραγματικότητα, η κούπα αυτή όντως χρησιμοποιήθηκε κατά την εκσκαφή του Ευπαλίνειου ορύγματος, προκειμένου να ελέγχεται η ποσότητα του νερού που μοιραζόταν στους δούλους, αλλά και στα μεγάλα θαλάσσια ταξίδια των Σαμιωτών εμπόρων, για τον ίδιο σκοπό.

Πέρα, ωστόσο, από τη δίκαιη κατανομή του νερού ή -αν προτιμάτε την πιο γοητευτική εκδοχή- την αποφυγή του μεθυσιού, η κούπα περνούσε, και εξακολουθεί να περνάει, και ένα άλλο μήνυμα: αυτό που η λαϊκή μας σοφία "έκλεισε" στην παροιμία "όποιος θέλει τα πολλά, χάνει και τα λίγα".

Το 2008 ένας φίλος μου, ένοιωσε τη χαρά που νοιώθει κάθε ποιητής όταν βλέπει τυπωμένη σε βιβλίο την πρώτη του συλλογή. Η αλήθεια είναι, πως υπήρξαν τότε κάποιοι φίλοι του που χάρηκαν περισσότερο κι από τον ίδιο (μεταξύ αυτών κι εγώ!). 29 ποιήματα (30 με το υστερόγραφο) "δεμένα" σε μια όμορφη έκδοση με μοντέρνα γραφιστική άποψη, ήρθαν να φωτίσουν κάποιες "σκούρες" στιγμές που βίωνα τότε. Μέσα σ' αυτή τη συλλογή, ένα ποίημα ήταν που πραγματικά με άρπαξε από το λαιμό, από την πρώτη φορά που το "γνώρισα"! Το άκουσα στην παρουσίαση του συγκεκριμένου βιβλίου να το διαβάζει ο Γρηγόρης Βαλτινός και ένοιωσα να με γεμίζει μια γλυκιά ταραχή.

Αυτό λοιπόν το ποίημα, το νούμερο 2 της ποιητικής συλλογής με τίτλο "Εκεί..." του Βασίλη Μαρουλά, θα αντιγράψω απόψε εδώ για να το θυμηθώ ξανά, και να το μοιραστώ με όποιον "σκοντάψει" σ΄αυτή μου την ανάρτηση.

Εκ του αποτελέσματος

Τρεις λέξεις στο ευαγγέλιο του φασισμού της καθημερινότητας:

εκ του αποτελέσματος.

Νικητής εκ του αποτελέσματος, αδιαφορώντας

για τους χιλιάδες νεκρούς που χρειάστηκε η νίκη.

Επιτυχημένος εκ του αποτελέσματος, αδιαφορώντας

για τους δυστυχισμένους που τσόνταραν για την ευτυχία του ενός.

Εκ του αποτελέσματος

οι νικητές, οι πετυχημένοι, οι ευτυχισμένοι.

Διαγραμμένες οι πρακτικές, ξεχασμένες οι βρωμιές, θαμμένες οι ευθύνες.

Το αποτέλεσμα μετράει.

Κερδίζει το θαυμασμό και πανηγυρίζει

πάνω στο σωρό των νεκρών ενόχων.

Μιάσματα του λαμπρού κόσμου οι αποτυχημένοι, οι ηττημένοι, οι δυστυχισμένοι

που διάλεξαν να μην κριθούν εκ του αποτελέσματος

αλλά έκριναν πως το αποτέλεσμα είναι λειψό δίχως αγάπη για την προσπάθεια.

Συνεχίζουμε...

Η απόλαυση της πορείας μας ως το λάθος

είναι το γιαούρτι που θα πετάξουμε στα μούτρα των κριτών.

Ατσαλάκωτοι είναι μόνο οι νεκροί κι ας μην το ξέρουν πως πεθάνανε.

Αναπνέουν άρα νομίζουν πως είναι ζωντανοί.

Πόσο λανθασμένο είναι το συμπέρασμα

εκ του αποτελέσματος!

(ευχαριστώ Βασίλη)

>> αν σας ενδιαφέρει, ψάξτε το εδώ <<

Η μέρα σήμερα είναι τόσο ζεστή που σε συνδυασμό με την υψηλή υγρασία εδώ στη Θεσσαλονίκη σχεδόν δυσκολεύομαι να αναπνέυσω. Για να την "παλέψω" λοιπόν, συνειδητοποίησα πως χρειάζομαι κάποιο τρυκ. Μια ανάκληση αναμνήσεων από μια δυνατή και ευχάριστη εμπειρία ενταγμένη σε ένα παγωμένο περιβάλλον, θα ήταν ό,τι έπρεπε! Δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ. Η απάντηση σ΄αυτή μου την αναζήτηση ανασύρθηκε αυτόματα από τη μνήμη μου κωδικοποιημένη στις λέξεις "Μουσείο της Πόρσε"!!!

Τόπος, Στουτγκάρδη. Χρόνος, απόγευμα της 29ης Δεκεμβρίου του 2010. Δυόμιση μέρες σχεδόν πριν την έλευση του 2011 και στη Στουτγκάρδη επικρατούσε το απόλυτο ψύχος, με το θερμόμετρο να "παίζει" ανάμεσα στους -15 και -20 βαθμούς Κελσίου και το χιόνι να έχει φτάσει τους 20 πόντους. Ο φίλος που με φιλοξενούσε δούλευε στο εργοστάσιο της Porsche ως μηχανικός και έχοντας μεγάλη αγάπη για τη φίρμα την οποία υπηρετούσε, πρότεινε με ενθουσιασμό να επισκευτούμε το συγκεκριμένο μουσείο. Παρέα λοιπόν, με τον καλύτερο ξεναγό που θα μπορούσα να έχω για το συγκεκριμένο μέρος, φτάσαμε στην πόρτα του "λατρευτικού ναού" της Porsche!

Τα μουσεία έχουν μια ιδιαιτερότητα (τα περισσότερα). Είναι τέχνη μέσα στην τέχνη, πράγμα που συναντάμε σπάνια (εντυπωσιακό παράδειγμα είναι οι πίνακες του Giovanni Paolo Pannini και του David Teniers). Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και το μουσείο της Porsche το οποίο από την πρώτη ματιά εξωτερικά, σε προϊδεάζει για το τι θα συναντήσεις μέσα του. Ένα πραγματικό αριστούργημα της μοντέρνας αρχιτεκτονικής, που φιλοξενεί αριστουργήματα της μηχανικής και του design, τα οποία φτάνουν τα όρια της τέχνης. Μια μοναδική εμπειρία για τους λάτρεις του είδους και ιδιαίτερα για εμάς (ναι, είμαστε ειδική κατηγορία) που μεγαλώσαμε με το όνειρο της απόκτησης μιας Porsche, έχοντας ερωτευτεί αυτό το αυτοκίνητο από την πρώτη στιγμή που το γνωρίσαμε (οι περισσότεροι από 'μας δεν το αποκτήσαμε ποτέ αλλά αυτή η επιθυμία μας καίει ακόμα).

Αρχίζοντας λοιπόν να αισθάνομαι από μνήμης το κρύο εκείνου του απογεύματος, πράγμα που με κάνει ήδη να νοιώθω καλυτερα, ξεκινάω να παραθέτω τις φωτογραφίες από την συγκεκριμένη επίσκεψη και να βιώνω (ελπίζω κι εσείς μαζί μου) όλα εκείνα τα αισθήματα θαυμασμού και οπτικής απόλαυσης που με είχαν κατακλύσει τότε.

Learn more »