...που φύσαγε ο Βαρδάρης. Αυτό το τραγούδι με τη φωνή του Γιάννη Κούτρα, μαζί με το "μαχαίρι", τραγουδισμένο από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, μελοποιημένα και τα δύο φυσικά από το Θάνο Μικρούτσικο, ήταν από τα αγαπημένα μου "λυκειακά" τραγούδια μέσω των οποίων ανακάλυψα και αγάπησα τον Νίκο Καββαδία. Και είμαι σίγουρος πως αυτό ισχύει και για πολλούς άλλους της γενιάς μου. Εκείνη η πρωτόγνωρη εμπειρία του πρωτότυπου στίχου με τις ναυτικές ορολογίες και με όλη την "αργκώ" θαλασσινή διάλεκτο, σε συνδυασμό με την μικρή ιδιαίτερη ιστορία που ξετύλιγε με λυρισμό το κάθε ποίημα με ταξίδευε σε άγνωστα μέρη του κόσμου, σε άγνωστες χρονικές στιγμές αλλά και σε άγνωστα κομμάτια του ίδιου μου του μυαλού. Έτσι, εκείνος ο πρώτος δίσκος που απέκτησα (ο Σταυρός του Νότου) πειρατικά γραμμένος σε κασσέτα από κάποιο πάγκο στα Πανεπιστήμια, έγινε αγαπημένο και συχνότατο άκουσμα σε όλη την περίοδο των φοιτητικών μου χρόνων. Και φυσικά, η αγάπη αυτή κρατάει μέχρι και σήμερα!

Η αλήθεια είναι πως το συγκεκριμένο έργο είναι η απόδειξη πως για να δημιουργηθεί κάτι μεγαλειώδες, διαχρονικό και αναμφισβήτητης αξίας πρέπει τα στοιχεία που θα ανταμώσουν, θα συνδυαστούν και θα το συνθέσουν να είναι τα καλύτερα, να είναι αυτά που πρέπει ώστε το "δέσιμο" να είναι απόλυτο. Και αυτό ακριβώς έγινε στον "Σταυρό του Νότου"! η μαγική και ταξιδιάρικη ποίηση του Καββαδία, "ντύθηκε" με την πρωτότυπη και γεμάτη εσωτερική δύναμη μουσική του Μικρούτσικου και τραγουδήθηκε από τις ιδανικές φωνές των Γιάννη Κούτρα, Βασίλη Παπακωνσταντίνου και Αιμιλίας Σαρρή (φωνές που χαρακτήρισαν ανεξίτηλα τα συγκεκριμένα τραγούδια). Το εξώφυλλο του δίσκου έγινε από μόνο του ένα έργο τέχνης αφού το ζωγράφισε ο Φασιανός και το συνολικό, τελικό αποτέλεσμα έγινε συλλεκτικό απόκτημα για κάθε φιλότεχνο της Ελλάδας και όχι μόνο.

Ο ποιητής της θάλασσας όπως τον αποκαλούν, έγραψε συνολικά 7 ποιητικές συλλογές και τουλάχιστον 3 πεζά (από ότι είδα στη Βικιπαίδεια όπου μπορείτε να βρείτε και το πλήρες βιογραφικό του), μια συλλογή βιβλίων δηλαδή που πραγματικά αποτελούν περιουσία για όποιον την κατέχει. Μια περιουσία που άφησε σε όλους εμάς, για να μας ταξιδεύει έξω από το χρόνο και το χώρο, να μας ανοίγει νέους ορίζοντες στη σκέψη, να μας εμπνέει και - γιατί όχι - να μας ωθεί να ακολουθήσουμε τα βήματά του στον τρόπο που επέλεξε για να εκφράσει τον κόσμο του.

4 ιστότοποι που αξίζει να επισκευτείτε για τη ζωή και το έργο του Νίκου Καββαδία είναι οι παρακάτω:
α) Πλήρες χρονολόγιο για τη ζωή και το έργο του
β) Αφιέρωμα στα μελοποιημένα ποιήματά του (από τον Ανδρέα guevara)
γ) Πλήρης λίστα όλων των στίχων των τραγουδιών του
δ) Ένα υπέροχο αφιέρωμα 30 σελίδων από την "Καθημερινή"

Η τέχνη μπορεί να βρίσκεται και στα πιο ασήμαντα πράγματα, ακόμα και σε πράγματα που θεωρούνται σκουπίδια και στην καλύτερη περίπτωση πάνε για ανακύκλωση! Η Anastassia Elias, ζωγράφος, σχεδιάστρια, σκιτσογράφος και καλλιτέχνης του κολάζ, με τις συγκεκριμένες της δημιουργίες που τις ονομάζει "Rouleaux dioramas" μας δείχνει με ένα από τα ταλέντα της πως η ανάγκη της έκφρασης μέσω της τέχνης δεν έχει περιορισμούς όσον αφορά το μέσο και τα υλικά. Χρησιμοποιώντας ρολά από χαρτί υγείας δημιουργεί τρισδιάστατες σκηνές-απεικονίσεις οι οποίες παίρνουν ζωή και κίνηση ανάλογα με τον τρόπο που περνάει το φως μέσα από το ρολό. Το αποτέλεσμα είναι πραγματικά πρωτότυπο και, εμένα τουλάχιστον,  μου προκαλεί θαυμασμό!

Μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης που πραγματικά διευρύνει τον τρόπο σκέψης μας προς όλες τις κατευθύνσεις. Από τον Νίκο Λυγερό, έναν από τους ανθρώπους που πραγματικά θαυμάζω, στο Κρήτη ΤV, το 2011, στην εκπομπή του Γιώργου Σαχίνη "Αντιθέσεις".

Νίκος Λυγερός: Έλληνας μαθηματικός, συγγραφέας, ποιητής, ζωγράφος, σκηνοθέτης, ασχολείται με τη μουσική, την κοινωνιολογία, την οικονομία, την αρχαιολογία, το μάνατζμεντ, τη στρατηγική και τη γεωπολιτική. Ειδικός σύμβουλος στη Σχολή Εθνικής Άμυνας, τη Σχολή Πολεμικής Αεροπορίας, την Αστυνομική Ακαδημία, τη Σχολή Εθνικής Ασφάλειας, τη Σχολή Στρατολογικού. Επίσης διερμηνέας-μεταφραστής στα Γαλλικά δικαστήρια.
Σύμφωνα με βιογραφικό, που δημοσιεύει ιστοσελίδα του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου και εργαζόταν ως επιστημονικός συνεργάτης σε μεταπτυχιακό πρόγραμμα αυτού, «είναι ο Έλληνας με τον υψηλότερο δείκτη νοημοσύνης (189 στην κλίμακα Standford-Binet)» και «ένας από τους 50 εξυπνότερους ανθρώπους στον κόσμο».

Ένα από τα πάρα πολλά άρθρα αυτού του πρώτου μέσα στους πρώτους Έλληνα, αποφάσισα να φιλοξενήσω σήμερα στο ιστολόγιό μου. Ένα άρθρο που πραγματεύεται τη σχέση της φιλοσοφίας με τη θεολογία, τη σχέση της θρησκείας με την επιστήμη. Μια πολύ ιδιαίτερη προσέγγιση του θέματος από ένα πολύ ιδιαίτερο άνθρωπο.

...
<< Αν κοιτάξουμε προσεχτικά τις υπάρχουσες διαφορές μεταξύ φιλοσοφίας και θεολογίας,  θα δούμε ότι είναι ελάχιστες. Γνωστικά και οι δύο τομείς τείνουν προς την ίδια κατεύθυνση: την αλήθεια. 
Δεν έχουν άλλο θεωρητικό στόχο. Η μεγαλύτερη τους διαφορά προέρχεται από τον τρόπο με τον οποίο προσπαθούν ν' αγγίξουν την αλήθεια. Πιο αναλυτικά, η επιστήμη έχει μια δυναμική στάση και ψάχνει απεγνωσμένα την ανακάλυψη ενώ η Θρησκεία με την παθητική της στάση περιμένει την αποκάλυψη. Και οι δυο τους πιστεύουν σε μια αλήθεια που υπάρχει κατά κάποιο τρόπο ανεξάρτητα. Όμως η μία θέλει να την φτάσει κι η άλλη περιμένει τον ερχομό της. Από αυτήν τη διαφορετική αντίληψη προκύπτουν κι οι χαρακτηριστικές έννοιες της καθεμιάς.

Θεωρώντας ότι η αλήθεια αποτελεί μια τέλεια οντότητα, προσπαθώντας να την φτάσει η επιστήμη βλέπει τον εαυτό της σαν μια προσπάθεια τελειοποίησης, ενώ η θρησκεία ξέροντας ότι η ίδια δεν θα μπορέσει ποτέ από μόνη της να γίνει τέλεια, περιμένει από την τελειότητα να εισαχθεί σε μία καινούργια δομή. Έτσι ενώ η επιστήμη μετατρέπεται συνεχώς σαν μια πρωτεϊκή μορφή, η θρησκεία παραμένει η ίδια περιμένοντας την ολική της μεταμόρφωση.

Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό αυτής της διαφοράς είναι το θέμα της ελπίδας. Η θρησκεία βασιζόμενη στην ύπαρξη του θεού ελπίζει, ενώ η επιστήμη μη γνωρίζοντας έναν αποδεικτικό τρόπο της ύπαρξης του θεού δεν ελπίζει. Όμως το να μην ελπίζεις δεν σημαίνει απελπισία. Διότι αν ξέρεις ότι κάτι δεν μπορεί να εξελιχθεί ώστε να γίνει κάτι άλλο, δεν είναι ανάγκη να το ελπίζεις κι ούτε αυτό σου προκαλεί απελπισία. Κι όταν δεν ελπίζεις κάτι, πρέπει να το κάνεις εσύ. Άρα η μη ελπίδα προκαλεί μια δυναμική αντίληψη του κόσμου που δεν συμπίπτει με το θρησκευτικό ύφος της θεολογίας. Το ερώτημα που παραμένει όμως είναι το εξής. Αν δύο μέθοδοι οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα, μπορούμε να τις θεωρήσουμε διαφορετικές όσον αφορά στην ολότητά τους;

Το πρόβλημα είναι αν μπορούμε να θεωρήσουμε μια μέθοδο ανεξάρτητα από τις αρχές και τα αποτελέσματά της. Διότι αν μπορούμε, όντως υπάρχει μία διαφορά μεταξύ φιλοσοφίας και θεολογίας. Όμως σαν γνωστικά επιτεύγματα είναι ενοποιημένες με την εσχατολογία τους. Άρα από αυτήν την άποψη έχουν μια στενότατη σχέση εφόσον προσδοκούν το ίδιο αντικείμενο. Η διαφορά τους λοιπόν είναι απλώς ένα θέμα ερμηνείας, υπό έναν όρο όμως: την ύπαρξη του θεού. (Η ύπαρξη του θεού με την απλή και γενική της έννοια.)

Αν όμως ο θεός δεν υπάρχει, με τη συνηθισμένη έννοια, η διαφοροποίηση των μεθόδων γίνεται ριζική. Διότι σ' αυτήν την περίπτωση δεν μπορούν να καταλήξουν στο ίδιο αποτέλεσμα. Ενώ η παθητική στάση τη θρησκείας δεν μπορεί ν' αλλάξει τίποτα, η δυναμική στάση της επιστήμης με την εξέλιξη που προκύπτει αποτελεί ήδη έναν στόχο. Το σύμπλεγμα των γνώσεων με την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων οδηγεί στην ολική οντότητα της ανθρωπότητας η οποία με την ιστορία της και τη νοημοσύνη περιέχει τα στοιχεία ενός αλτρουϊσμού ικανού να τη μετατρέψει σε σκεπτόμενο ον. Έτσι με τη δυναμική της επιστήμης και πιο γενικά τη δημιουργικότητα της ανθρωπότητας, η πορεία είναι ήδη ένας στόχος. Μ' αυτόν τον τρόπο απορρίπτουμε το στοίχημα του Pascal διότι η δυναμική στάση είναι προτιμότερη. Κι αν η ανθρωπότητα πρέπει να στοιχηματίσει σε κάτι, είναι στη νοητική της εξέλιξη. Διότι ανεξάρτητα από την ύπαρξη του θεού, η εξέλιξή μας είναι θετική. Η μη αποκάλυψη είναι ανακάλυψη. >>

>> Τις φωτογραφίες τις δανείστηκα από τους Jordan Makarof και Στέλιο Καλησπέρη <<

>> Το άρθρο το αλίευσα από εδώ <<

Δύο πρόσφατα γεγονότα που έπεσα πάνω τους περιπλανώμενος στα "σοκάκια" του διαδικτύου, μου θύμισαν το ταξίδι μου στο Παρίσι πριν μερικά χρόνια (τους παλιούς καλούς καιρούς), την επίσκεψή μου στο Λούβρο και την γνωριμία μου με τις δύο μεγάλες ελληνίδες που "φιλοξενούνται" εκεί. Φυσικά, αναφέρομαι στη Νίκη της Σαμοθράκης και στην Αφροδίτη της Μήλου. Τα γεγονότα - ειδήσεις που ξύπνησαν στο μυαλό μου τις μνήμες από αυτή την γνωριμία ήταν, αφενός η επέτειος των 150 χρόνων από την ανακάλυψη του αγάλματος της Νίκης στις ανασκαφές του Charles Champoiseau (τον Απρίλιο του 1863) και αφετέρου η θετική γνωμοδότηση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου προς την Αμερικανική Σχολή Κλασσικών Σπουδών, για την παραγωγή εκμαγείων προκειμένου να αποκτήσει το άγαλμα, νέο χέρι και νέο φτερό!

Θα αποκατασταθούν λοιπόν εκ νέου το δεξί φτερό και το δεξί χέρι αυτού του εκπληκτικού αγάλματος στα πλαίσια του προγραμματισμένου καθαρισμού και συντήρησής του από το μουσείο του Λούβρου (την είδηση την διάβασα εδώ και εδώ) και εύχομαι σε όποιον δεν το έχει δει από κοντά, να του έρθουν βολικά τα πράγματα και να καταφέρει να το κάνει (ένα χρόνο θα απουσιάζει το άγαλμα από το μουσείο λόγω της συντήρησης, οπότε όποιος θέλει και μπορεί έχει περιθώριο να το οργανώσει).
Εναλλακτικά, προτείνω να κάνει μια εκδρομή στη Σαμοθράκη, στην οποία ο δήμος της έχει αφιερώσει όλο το πολιτιστικό καλοκαίρι στη συγκεκριμένη επέτειο, διοργανώνοντας πλήθος εκδηλώσεων (περισσότερα εδώ). Είμαι σίγουρος πως είναι ο δεύτερος καλύτερο τρόπος να γνωρίσει κανείς όλο το μεγαλείο αυτού του παγκόσμιου μνημείου πολιτιστικής κληρονομιάς.

Θυμήθηκα λοιπόν με αφορμή τα παραπάνω, εκείνη την επίσκεψη στο Λούβρο και ξύπνησε μέσα μου όλη η συγκίνηση και το ρίγος που ένοιωσα όταν, ξεκινώντας την περιήγησή μου, το πρώτο έκθεμα που αντίκρυσα, σε περίοπτη, κεντρική θέση, ήταν αυτό το μονάδικό άγαλμα. Η Νίκη της Σαμοθράκης! Τοποθετημένη στην κορυφή της μνημειώδους μαρμάρινης σκάλας Daru που οδηγεί στην πτέρυγα Sully, γεμάτη μεγαλοπρέπεια, πραγματικά μάγευε όλους τους παρευρισκόμενους επισκέπτες, κάνοντάς τους να στέκονται με τις ώρες μπροστά της, με σηκωμένο το κεφάλι και με μισάνοιχτο το στόμα από το θαυμασμό.

Το άγαλμα της Νίκης, είναι ένα πραγματικό αριστούργημα της ελληνιστικής περιόδου (η δημιουργία του υπολογίζεται περίπου στο 190π.Χ.) αγνώστου καλλιτέχνη, κατασκευασμένο από λευκό παριανό μάρμαρο. Έχει ύψος 3 μέτρα και 28 εκατοστά και είναι τοποθετημένο σε βάση με μορφή πλώρης πλοίου. Αναπαριστά τη στιγμή ακριβώς της προσγείωσης της θεάς στην πλώρη του πλοίου ενάντια στον άνεμο και το εντυπωσιακό είναι πως οι πτυχές του ενδύματός της είναι τόσο φυσικές και αληθινές, που μοιάζει όντως να κουνιούνται από τη δύναμη του αέρα. Η τεχνική του γλύπτη σε αυτό το σημείο έχει, για μένα, κάτι το υπερφυσικό! Είναι κάτι που από τις φωτογραφίες, μόνο μια μικρή ιδέα μπορεί να πάρει κανείς. 

Η Νίκη της Σαμοθράκης είναι ένα από τα τρία πιο ονομαστά και σημαντικά εκθέματα του μουσείου του Λούβρου (τα άλλα δύο είναι η Μόνα Λίζα και η Αφροδίτη της Μήλου) και με αυτό το δεδομένο, δεν πιστεύω - δυστυχώς - πως έχουν σκοπό να μας την επιστρέψουν ποτέ. Παρ' όλα αυτά, δεν πρέπει να σταματήσουμε ούτε λεπτό τον αγώνα για την επιστροφή του, όπως και για την επιστροφή όλων των άλλων δικών μας έργων τέχνης, που "φιλοξενούνται" ακόμα σε διάφορα άλλα μουσεία εκτός Ελλάδας.

Περισσότερες πληροφορίες:

Βικιπαίδεια

Πριν λίγο καιρό, έτυχε να δω μια εικόνα (μια φωτογραφία που μου έστειλε η φίλη μου) που έδειχνε κάτι εξωπραγματικά όμορφο. Ένα μαγευτικό θεάμα που δεν είχε ξανατύχει να αντικρύσω και που με άφησε άφωνο να το κοιτάζω με θαυμασμό και απορία για την προέλευσή του. Ήταν η φωτογραφία του νεφελώματος Rosette, που ονομάστηκε έτσι επειδή θυμίζει έντονα ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο. Έψαξα λοιπόν περισσότερες πληροφορίες γι' αυτό το νεφέλωμα που με είχε κυριολεκτικά μαγέψει και μερικές από αυτές σας τις παραθέτω.

Το νεφέλωμα Ροζέτα (Rosette nebula) βρίσκεται στην άκρη του γιγαντιαίου αστερισμού του Μονόκερου, περίπου 4.900 με 5.200 έτη φωτός μακριά από τη γή μας και έχει διάμετρο 100 με 130 έτη φωτός περίπου (50 έτη φωτός περίπου είναι η κεντρική κοιλότητα μόνο). Θα το βρείτε επίσης ώς Caldwell 49 στον ομώνυμο κατάλογο, ή ως NGC 2237 στον Νέο Γενικό Αστρονομικό Κατάλογο.

Πρόκειται τυπικά, για κοσμικό νέφος αερίων και σκόνης του γαλαξία μας, όπως κάθε νεφέλωμα. Το συγκεκριμένο, σαν είδος είναι αστρικό νεφέλωμα τύπου "εκπομπής", δηλαδή αποτελείται κυρίως από ιονισμένο υδρογόνο. Για την αστροφυσική, αποτελεί το πιο ευδιάκριτο παράδειγμα σφαίρας ιονισμένου υδρογόνου δηλαδή "σφαίρας Στρέμγκρεν".

Ουσιαστικά όμως το νεφέλωμα Ροζέτα είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι ένας γεννήτορας νέων άστρων! Ένα πραγματικό μαιευτήριο αστεριών με υλικά για τη δημιουργία 11.000 παρόμοιων με τον ήλιο μας άστρων! Μεγάλο, αρκετά πολύπλοκο και κυκλικό (μοιάζει με στεφάνι) περιλαμβάνει στην αέρια μάζα του ένα φωτεινό ανοιχτό σμήνος 21 πολύ λαμπερών άστρων, αλλά και πολλών άλλων με μικρότερη φωτεινότητα. Τα αστέρια του ενεργητικού σμήνους είναι μόνο λίγων εκατομμυρίων ετών (περίπου τεσσάρων - πολύ "μωρά" ακόμα).

Η συμμετρική του μορφή οφείλεται στην εκπομπής ισχυρής ακτινοβολίας από το σμήνος των νεαρών θερμών του άστρων, η οποία "σπρώχνει" τον αέρα και δημιουργεί αστρικούς ανέμους οι οποίοι "καθαρίζουν" το κέντρο του.

Το σαγηνευτικό χρώμα αυτού του τριανταφυλλένιου νεφελώματος δημιουργείται απο το υπεριώδες φως που εκπέμπεται από το σύμπλεγμα (σμήνος) των εξαιρετικά θερμών νεαρών αστεριών του, σε συγκεκριμένες γραμμές του φάσματος υδρογόνου. Το λαμπρότερο από αυτά τα άστρα, είναι το "12 Μονόκερου", ένας κιτρινωπός γίγαντας με φωτεινότητα 2.500 ήλιων.

Φυσικά, όλες αυτές οι πληροφορίες και οι επιστημονικές λεπτομέρειες, δεν είναι η αιτία των αισθημάτων θαυμασμού, μεγαλείου, δέους και συγκίνησης που προκαλούνται στην ψυχή μας κοιτάζοντας αυτό το νεφέλωμα αλλά η συνολική του εικόνα. Όπως και σε ένα πίνακα ζωγραφικής, δεν είναι η ποσότητα του χρώματος που αναμίχθηκε, η χημική του σύσταση, η μοριακή δομή του υλικού του καμβά και το είδος του πινέλου που μας συγκινεί αλλά το τελικό αποτέλεσμα. Και από το συγκεκριμένο αποτέλεσμα, το συμπερασμα είναι ακόμα μια φορά πως το σύμπαν κάνει τέχνη πολύ πριν ανακαλύψουμε εμείς τον ορισμό της.

Πόσο κρατάει μια νύχτα?

Ο Μάρκος είναι ένας αντιήρωας της σύγχρονης πραγματικότητας. Με πραγματικά σκληρές μνήμες από την παιδική του ηλικία μέχρι και σήμερα, σε οικογενειακό αλλά και σε καθαρά προσωπικό επίπεδο, είναι μονίμως φυγάς από το παρελθόν που τον καταδιώκει. Ροκ χαρακτήρας, με ισχυρή συνείδηση, δυνατός σε πολλά σημεία, ευαίσθητος σε άλλα τόσα. Περιθωριακός, ενοχικός, γοητευτικός, εξακολουθεί να είναι γεμάτος όρεξη για ζωή, αποζητώντας συνάμα τη λύτρωση από ένα μυστικό που του καίει την ψυχή. Πόσο μπορεί να κρατήσει μια νύχτα για το Μάρκο?
...
Η Κασσάνδρα, μια ήδη επιτυχημένη συγγραφέας, δυναμική, εξωστρεφής και σίγουρη για τον εαυτό της, γοητεύεται από κάποια στοιχεία που ανακαλύπτει για τη ζωή του Μάρκου και προσπαθεί να τον πείσει να γίνει η ζωή του το επόμενο βιβλίο της. Ενδόμυχα, αναζητά και η ίδια μια λύτρωση από δικές της παλιές πληγές. «Ανοίγει» ένα καινούργιο κύκλο για να «σωθεί» απ’ τον παλιό. Ή μήπως είναι ο ίδιος, ο παλιός που προσπαθεί να «κλείσει»? Πόσο κρατάει μια νύχτα για την Κασσάνδρα?
...
Ένα πολύ δυνατό μυθιστόρημα, γεμάτο έντονα συναισθήματα και διδάγματα ζωής. Μια πολύ διαφορετική ιστορία αγάπης, μια απόδειξη για την πεποίθηση πως «τα πάντα γίνονται για κάποιο λόγο» και για το ότι οι «δεύτερες ευκαιρίες» μας δίνονται πάντα. Ένας ύμνος για την καταλυτική δύναμη της αληθινής φιλίας. Με συνεχείς μικροανατροπές που οδηγούν με ακρίβεια τις καταστάσεις στην τελική συγκλονιστική ανατροπή και τη λύτρωση.

Η στρωτή γραφή της Βάσιας Ακαρέπη, ο απλός και άμεσος λόγος της, η συμπαγής και μελετημένη δομή του χαρακτήρα των ηρώων της από την οποία απορρέει η κάθε τους αντίδραση, και η εξαιρετικά δεμένη πλοκή της ιστορίας, αποτέλεσμα της έντεχνης σύνδεσης φαινομενικά ασύνδετων γεγονότων, αποκαλύπτουν μια καθ’ όλα έμπειρη συγγραφέα για την οποία δυσκολεύεσαι να πιστέψεις πως το συγκεκριμένο βιβλίο είναι το πρώτο της. Το αποτέλεσμα, είναι ένα βιβλίο που αν έχετε την τύχη να το διαβάσετε, θα σας δώσει πολλά περισσότερα από όσα πιθανόν περιμένετε. Θα βιώσετε έντονα το χαρακτήρα του κάθε ήρωα αλλά και θα ταυτιστείτε σε μεγάλο βαθμό με κάποιον. Θα εισχωρήσετε τόσο πολύ στην ιστορία και στα γεγονότα που δεν θα θέλετε να αφήσετε το βιβλίο από τα χέρια σας (εγώ αυτό έπαθα!). Θα νοιώσετε τις σκέψεις και τις αντιδράσεις του κάθε ήρωα, τη σημασία της συγχώρεσης (του άλλου ή του ίδιου μας του εαυτού) τη σημαντικότητα της αληθινής φιλίας, τη δύναμη της αγάπης αλλά και την αξία της δεύτερης ευκαιρίας. Θα συγκινηθείτε πολλές φορές κατα τη διάρκεια της ανάγνωσης μα ιδιαιτέρως με το συγκλονιστικό της τέλος.

Εν κατακλείδει, η συγγραφέας Βάσια Ακαρέπη, μας χάρισε με αυτό της το βιβλίο ένα διαμαντάκι της νεοελληνικής λογοτεχνίας, με ουσιαστικά διδάγματα ζωής εκ των οποίων το κυριότερο που προβάλεται είναι το ότι αν δώσουμε την ευκαιρία στη ζωή, θα μας βοηθήσει να διορθώσουμε οποιοδήποτε λάθος ή πρόβλημά μας.
Πιστεύω πως επάξια έχει συμπεριληφθεί στις λίστες των best seller του Μαίου!


Μια νύχτα που κράτησε χρόνια - της Βάσιας Ακαρέπη

https://www.facebook.com/Mia.nyxta.pou.kratise.xronia